Αλλάζει ο τρόπος της αντίληψης του νέου υποκειμένου; Η οντολογία του cyborg  post-cyborg περικλείει τα αρχικά στοιχεία του human being; Οπότε το φυσικό και το ανθρώπινο μετατρέπεται σε μετα-ψηφιακό και μετα-ανθρώπινο.

Η εννοιακή τέχνη, η ζωντανή τέχνη, οι οπτικοακουστικές έννοιες, οι εγκαταστάσεις χώρου ως αντικείμενα τέχνης υφίστανται μια ικανή μεταλλαγή ως προς την αισθητική τους αντίληψη; Ή τελικά αφομοιώνουν τα νέα δεδομένα μέσα από ετερογενής καλλιτεχνικές πρακτικές; Οπότε το άνοιγμα της ίδιας της τέχνης αποτελεί μια αξιωματική συνθήκη που επαναφέρει την προβληματική της σχέσης της με τη ζωή ως μιας συνθήκης βιωματικής εμπειρίας. Όμως σε πιο βίωμα αναφερόμαστε; Ή καλύτερα σε ποιο περιβάλλον αναφερόμαστε που συγκροτεί μια βιωματική συνθήκη του ανθρώπινου και του μετα-ανθρώπινου;

Το «θολό όριο» μεταξύ virtual και real life που επάγεται η metaverse συνθήκη μας προκαλεί να αναστοχαστούμε πάνω στην ανθρώπινη εμπειρία, στο ανθρώπινο βίωμα. Η τέχνη ως τέτοια έχει ως δυνατότητα να μετατρέψει το ατομικό σε συλλογικό μέσα από την παραγωγή του αντικείμενου τέχνης. Στην Πέμπτη Διεθνής συνάντηση η αποσαφήνιση των εννοιών αυτών αποτελεί μια προοπτική η οποία συνυπάρχει με την καλλιτεχνική έρευνα.  Για αυτό θεωρούμε πως ο συνδυασμός της παραγωγής αντικειμένων τέχνης, ζωντανών δράσεων και θεωρίας οφείλει να ενισχυθεί. Επίσης το κάλεσμα τόσο στο οπτικοακουστικό (video performance) κομμάτι που έχει ενσωματωθεί εξολοκλήρου πλέον στο φόρουμ όσο και στο κομμάτι των ζωντανών δράσεων αποτελούν δομικά συστατικά του. Το θεωρητικό πλαίσιο αρθρώνεται και σε επίπεδο ακαδημαϊκής διερεύνησης και σε επίπεδο εκλαΐκευσης των εννοιών.