Περιγραφή φοιτητικής ενότητας

Τα ποιήματα μπορούν να ιδωθούν ως τοπία προς αποκωδικοποίηση. Ένας τόπος με δυνητικό ερχόμενος σε επαφή με το ψηφιακό μέσο. Οι λέξεις φυτεύονται, οι φράσεις δημιουργούν ρίζες, τα ρήματα ενεργοποιούν πράξεις εντός τόπων, εντός εικόνων, εντός pixels.  Με αφετηρία ποιήματα δημιουργών ή και προσωπικά κείμενα, η παρούσα ενότητα φοιτητικών έργων αναδεικνύει οπτικοακουστικές και επιτελεστικές μορφές ποιητικών μέσα από πειραματισμούς εικόνας, ήχου, animation και επιτελεστικής χειρονομίας.

Συμμετέχοντες φοιτητές – Συμμετέχουσες φοιτήτριες: Βενέτης Ιωάννης, Μαρτινίκα Θεοδώρα, Μαρτινίκα Ιωάννα, Ντόνα-Λάϊου Ιωάννα, Πετράκος Παναγιώτης, Σακελλάρη Χριστίνα-Ιωάννα, Σεραφειμίδου Ξένια, Συρινίδου Άννα, Τσιτίνη Μαρία, Φρεγγίδου Άννα

Επιμέλεια – Υλοποίηση: Βασίλης Ψαρράς (Επίκουρος Καθηγητής ΤΠΨΤ)

Website: https://pda.uop.gr/

Concept

Το οπτικοακουστικό έργο εμπνέεται από το ποίημα «Απόγευμα», του Ν.Χριστιανόπουλου. Εστιάζει σε μια μεταβατική κατάσταση της ανθρώπινης φιγούρας, αποτυπώνοντας την ξαφνική εκτίμηση και αγάπη για την ζωή και τους ανθρώπους. Το κύριο βίντεο είναι μια σκιά ποδιών σε ένα πάρκο, το οποίο συνδέεται με εναλλασσόμενα πλάνα καθημερινότητας. Η σκιά ενός ανθρώπου γίνεται το πεδίο αποτύπωσης τοπίων, στιγμών και αναμνήσεων. Ο ηχητικός σχεδιασμός περιλαμβάνει ηχογραφημένες αναπνοές, ψιθύρους, φράσεις από το ποίημα καθώς και ήχους από πουλιά και τρένα.

Το έργο αποτελεί ένα επιτελεστικό βίντεο ποίημα που εμπνέεται από το ομώνυμο προσωπικό ποίημα μου, και περιγράφει μια σχεδόν ονειρική ψυχική κατάσταση από σκέψεις και συναισθήματα που αναπτύσσονται εντός μου. Οι κινήσεις αποτελούν ένα συνδυασμό χορού, αιθέριας διάθεσης, κίνησης και ροής. Η επανάληψη, η αργή κίνηση, η επεξεργασία της κινούμενης εικόνας σε συνδυασμό με το πέταγμα, το στριφογύρισμα, την ακινησία, δημιουργούν μια ψηφιακή ονειρική κατάσταση.

Concept

Το έργο αποτυπώνει την ανθρώπινη (ερωτική) σύνδεση. Μοιάζει σαν να την κοιτάει κανείς έξω από ένα παράθυρο ή σαν να μην προλαβαίνει να την δει, να την βιώσει, να την νιώσει. Επειδή τρέχει γρήγορα. Δεν υπάρχει συγκεκριμένος χρόνος, μονάχα ο ανεξήγητος και ανεξέλεγκτος χρόνος του ερωτευμένου. Όμως μέσα σε αυτόν τον χρόνο δημιουργούνται συναισθήματα, πολλά και έντονα. Ένα αναμμένο κερί, μία ανθρώπινη μορφή και διάφορα παράθυρα: οι πυλώνες αυτής της ιστορίας. Βασισμένο στο ποίημα Ερωτική νύχτα του Ναπολέων Λαπαθιώτη.

Concept

Το έργο μου διαπραγματεύεται το πώς ο κάθε άνθρωπος βιώνει τον κόσμο μέσα από τα δικά του μάτια, ενώ παράλληλα είμαστε όλοι συνδεδεμένοι μεταξύ μας. Το ίδιο όργανο/μέσο -τα μάτια μας- αντιλαμβάνονται διαφορετικά βιώματα, αποτυπώνουν ποικίλες στιγμές της καθημερινότητας και έτσι αναδεικνύεται η μοναδικότητα της προσωπικής θέασης και το πώς αυτή επηρεάζεται από παράγοντες όπως τα συναισθήματα και οι αναμνήσεις.

Concept

Η αποτύπωση του ταξιδιού ως μια διαδικασία γέννησης. Ταξίδι μεταφορικά και κυριολεκτικά είναι η διαδικασία μετακίνησης, μετάστασης, αλλαγής, άρα γέννησης. Το ταξίδι έχει αρχή και τέλος, Α – Ω. Το ταξίδι είναι το βέβαιο όχι ο προορισμός. Μπορεί όμως να ξεκινάει από το γ, προς το α, προς το ξ κ.ο.κ. Το ίδιο και η γέννηση. Η γέννηση είναι Α – Ω, 24 γράμματα, είναι φ, κ, δ, ο, ω, σ, χ, ζ, ν, ι, β, α, υ, ε, π, θ, ρ, λ, τ, γ, μ, ψ, η, ξ. Είναι το ταξίδι μέσα από αυτά τα σημεία, ο προορισμός είναι αβέβαιος.

Concept

Το έργο αποτελεί ένα επιτελεστικό βίντεο ποίημα επηρεασμένο από το ποίημα της Μάρσια Ισραηλίδη με τίτλο «Είμαστε» (Εκδόσεις Βακχικόν, 2022). Η σχέση του ανθρώπινου και του τεχνολογικού βρίσκεται στο επίκεντρο του έργου, με ποιητικές και επιτελεστικές χειρονομίες ως συνθέσεις κειμένου, σώματος και τεχνολογικών αντικειμένων. Οπτικός θόρυβος, εθισμός και σώματα μέσα από προβολές και οθόνες, θίγουν μια σύγχρονη πραγματικότητα – ‘είμαστε κάτι σπασμένες οθόνες θραύσματα σκέψης σε ένα φαράσι μεγάλης ανάλυσης’ (Ισραηλίδη, 2022).Οι άνθρωποι, όπως οι σπασμένες οθόνες, αντανακλούν μια πραγματικότητα με θραύσματα σκέψεων και εικόνων, που συλλέγονται και αναλύονται με βασικό προβληματισμό πως ο τρόπος που οι σύγχρονες τεχνολογίες μπορούν να γίνουν εθιστικές, απορροφούν την προσοχή και τον χρόνο μας.

Concept

Το έργο παρουσιάζει μια σειρά από απρόσωπα σκηνικά και εικόνες που συνθέτουν ένα πορτραίτο νοσταλγίας. Τοπία, υφές, χώροι, ήχοι και αντικείμενα δημιουργούν ένα προσωπικό μονοπάτι μνήμης. Μια μνήμη που γίνεται θολή, υγρή, με αρώματα και υφές, δημιουργεί μια προσωπική χαρτογράφηση απο οπτικοακουστικά θραύσματα. Το έργο βασίζεται στο ποίημα memory lane της Samira Vivette (©)

Concept

Το έργο μου διαπραγματεύεται την έννοια του να μην γνωρίζεις πως νιώθεις και ποιος είσαι πραγματικά. Εστιάζει στην σπασμένη και αλλοιωμένη απεικόνιση του ίδιου του εαυτού μας, όταν προσπαθούμε να κατανοήσουμε καλύτερα τον πραγματικό μας εαυτό και τα συναισθήματα που μας κυριαρχούν. Εν τέλει, το μόνο που χρειάζεται είναι να αντικαταστήσουμε την αλήθεια, συναρμολογώντας τα κομμάτια που δημιουργούν πραγματικά εμάς τους ίδιους

Concept

Το έργο διαπραγματεύεται τις έννοιες της υπαρξιακής αγωνίας και του θανάτου. Εστιάζει σε μία σειρά από χειρονομίες με δύο κατασκευασμένες μάσκες με τη μορφή φεγγαριών, οι οποίες μέσω της σταδιακής περιστροφής τους αποπνέουν την πάροδο του χρόνου. Συγχρόνως, η αίσθηση αυτή ενισχύεται από τον μονότονο ήχο του ξυλόφωνου, πλαισιώνεται από την φύση και τον ουρανό την ώρα της δύσης και επισφραγίζεται από το σβήσιμο του κεριού συμβολίζοντας τον θάνατο. Το έργο βασίζεται στο ποίημα Κήπος του Μίλτου Σαχτούρη.

Concept

Το βίντεο είναι μια αφαιρετική απεικόνιση της μοναξιάς, βασισμένη στο ποίημα “Ανδρείκελα” του Καρυωτάκη. Οι εικόνες αντικατοπτρίζουν την εσωτερική πάλη και την αναζήτηση νοήματος μέσα στο άψυχο τοπίο. Τα ασπρόμαυρα πλάνα της μοναχικής πόλης λειτουργούν ως μεταφορές για την αίσθηση της αποξένωσης και της απομόνωσης. Η απουσία χρώματος ενισχύει τη μελαγχολία και την έλλειψη ζωής, υποδηλώνοντας μια πόλη που έχει χάσει τη ζωντάνια της και συμβολίζει την εσωτερική κενότητα.