“Στη σύγχρονη κοινωνία όλα καταναλώνονται και μηρυκάζονται, δεν υπάρχει διαχωρισμός της κουλτούρας. Μια εμφάνιση της cool κοινωνίας στην οποία ο καθένας ζει αδιάφορος από τον κόσμο. Ο άνθρωπος, το παιχνίδι, η γυναίκα, η βία και το αστείο γίνονται ένα. Προκύπτει ένα σύμπλεγμα από αλληλουχίες που καταλήγουν σε ένα κενό. Ταυτόχρονα, το χιούμορ γίνεται τραγικό και στη συνεχεία σοβαρό. Η έμφαση δίνεται στην επανάληψη, η οποία εντείνει οπτικά αυτό που συμβαίνει και γεμίζει τον θεατή με επιθυμία ηδονοβλεψίας. Βιώνει μια απόσπαση από τον κόσμο σαν να βρίσκεται αλλού και ταυτόχρονα είναι στο έλεος μιας δύναμης, μιας επαναλαμβανόμενης, μονότονης, απαθούς πράξης.”