“Η πρόταση μου, ονομάζεται “”ONLY ART FANS””και θα είναι μια ένα live, είτε από το ινσταγκραμ ή από άλλη πλατφόρμα. Σε οθόνη προτζέκτορα σε ανοιχτό χώρο θα προβάλεται η περσόνα μου, κλεισμένη στο ροζ, υπερθηλυκό δωμάτιό της, η οποία θα συνομιλεί μεσα από το τσατ με το κοινό και θα κάνει ο,τι της πουν, ανάμεσα από επιλογές που θα δώσει. (όχι γυμνό, βια,σεξ). Η θεματολογία θα κυμαίνεται στην ποπ κουλτούρα του 2000 και μετά. Διάρκεια περφορμανσ: 90 λεπτά, δημόσια προβολή.

 

Η περφόρμανς “”ONLY ART FANS”” επιχειρεί να διερευνήσει τη σχέση μεταξύ του ερωτισμού, της κοινωνικής διάδρασης και του χρήματος μέσα από την πλατφόρμα του OnlyFans, ενσωματώνοντας την έννοια της υπερθηλυκότητας και την πατριαρχική επιρροή. Βασισμένη στη θεματική “”Ουτοπίες: Η τοπολογία του ανέφικτου”” του IFPA#6 και αντλώντας έμπνευση από το έργο του Vilém Flusser, αυτή η περφόρμανς αγγίζει τις δυο κατευθύνσεις της ουτοπίας στην ψηφιακή εποχή: την προγραμματισμένη κεντρική δομή και τη συλλογική τηλεματική. Η “”ONLY ART FANS””, αυτή αγγίζει τη δεύτερη κατεύθυνση του Flusser, αποτυπώνοντας μέσα από την αλληλεπίδραση του κοινού με την περφορμανσ artist σε πραγματικό χρόνο, ενώ παράλληλα δημιουργεί ένα είδος συλλογικής καλλιτεχνικής έκφρασης.Στη δράση αναδεικνύεται η αλληλεξάρτηση μεταξύ ερωτισμού και χρήματος στην ψηφιακή εποχή, ειδικά μέσα από αντίστοιχες πλατφόρμες, στις οποίες οι δημιουργοί περιεχομένου εκτελούν επιθυμίες των θεατών έναντι αμοιβής. Αυτό αντανακλά την έννοια του “”ψηφιακού σώματος”” που είναι διαμοιρασμένο στη δημόσια σφαίρα και επηρεάζεται άμεσα από τις οικονομικές συναλλαγές. Ο ερωτισμός γίνεται εμπόρευμα, και η σχέση μεταξύ δημιουργού και θεατή διαμορφώνεται από την οικονομική δύναμη.

 

Η χρήση της υπερθηλυκότητας στην περφόρμανς υπογραμμίζει την πίεση που ασκείται από την πατριαρχία στην εικόνα του γυναικείου σώματος. Οι ροζ αποχρώσεις και η αισθητική του δωματίου ενισχύουν την έννοια της πιεστικής υπερθηλυκότητας, η οποία προωθείται μέσα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και την ποπ κουλτούρα. Η περσόνα του/της ερμηνευτή/ερμηνεύτριας λειτουργεί ως ένα εργαλείο κριτικής, παρουσιάζοντας τον τρόπο με τον οποίο η πατριαρχική κοινωνία επιβάλλει συγκεκριμένες εικόνες και ρόλους στις γυναίκες. Μέσω της ζωντανής μετάδοσης και της αλληλεπίδρασης με το κοινό, η περφόρμανς αναδεικνύει τη σχέση μεταξύ του ψηφιακού και του φυσικού σώματος. Το κοινό, δίνοντας εντολές μέσω του chat, καθοδηγεί τις δράσεις του/της ερμηνευτή/ερμηνεύτριας, δημιουργώντας μια δυναμική αλληλεπίδραση που υπογραμμίζει την εξάρτηση του ψηφιακού σώματος από την προσοχή και τις επιθυμίες των θεατών. Αυτή η αλληλεπίδραση αντικατοπτρίζει τη μετατροπή του ερωτισμού σε έναν ελεγχόμενο και κατευθυνόμενο χώρο, όπου η ανθρώπινη διάδραση καθορίζεται από τις οικονομικές συναλλαγές.Η δράση, προκαλεί το κοινό να εξετάσει την έννοια της χωρικότητας και της υλικότητας στην εποχή των ψηφιακών μέσων, αναζητώντας την υπαρξιακή αλήθεια του νέου υποκειμένου. Με αυτόν τον τρόπο, η περφόρμανς λειτουργεί ως ένας καθρέφτης της σύγχρονης βιοπολιτικής πραγματικότητας, προσφέροντας ταυτόχρονα μια κριτική προσέγγιση και μια αισιόδοξη προοπτική για τη δυνατότητα μιας άλλης ουτοπίας.”