Η ταυτότητα φτιάχνεται από την εξουσία, με σκοπό την εγκαθιδρυση της.

Όσο η αγορά παγκοσμιοποιείται και τα προϊόντα φετιχοποιούνται, τόσο το άτομο μαθαίνει να μισεί τον εαυτό του και να κατασκευάζει παρίες. Είτε σε κοινωνικό επίπεδο είτε σε προσωπικό.

Το πρότυπο του “κανονικού”, “χρήσιμου” και “αποδεκτού” για να υπάρξει χρειάζεται και τον “άλλο”. Τον μη κανονικό, μη χρήσιμο, μη αποδεκτό. Τέτοιοι “άλλοι” κατασκευάζονται κατ’ επίφαση. Τους φτιάχνουμε για να υπάρχουμε εμείς. Η αποδοχή του εαυτού μας, φτιάχνεται με το μίσος για τον “αλλο”. Η δημιουργία αποβλήτων ανθρώπων είναι συστημική. Η παραγωγή ανθρώπινων απορριμμάτων ή ανθρώπινων αποβλήτων, αποτελεί αναπόφευκτο αποτέλεσμα του εκσυγχρονισμού και λειτουργίας της αγοράς. Η δήθεν κανονικότητα – συνδέεται με το ωραίο, την καθαριότητα και την τάξη. Συχνά η δήθεν βρωμιά του ανθρώπου υπάρχει στην περιγραφή του κακού, καθαρός/άπλυτος.

Γυρίστηκε σε ένα εμπορικό κέντρο το οποίο άρχισε να χτίζεται και έμεινε στη μέση. H τοποθεσία ήταν χαρακτηρισμένη ως βιότοπος και χώρος ελεύθερου πράσινου. Η φύση εισέβαλε στο εγκαταλελειμμένο γιαπί, δημιουργώντας έναν ιδιότυπο βιότοπο μέσα στο μπετόν. Χώρος στο περιθώριο του αστικού ιστού.

Δεν υπήρξε σκηνοθεσία, ζητήθηκε από τους συμμετέχοντας να παράγουν βασιζόμενοι στο προσωπικό τους βίωμα με την έννοια του “παρία” και να δημιουργήσουν συμβάντα στον χώρο.

Το υλικό παράχθηκε από το μέρος, την διαδικασία και την προσωπική επαφή των συμμετεχόντων”